კოლეგიის შემადგენლობა:

მანანა კობახიძე – სხდომის თავმჯდომარე;

გიორგი მოდებაძე – წევრი, მომხსენებელი მოსამართლე;

თეიმურაზ ტუღუში – წევრი.

სხდომის მდივანი: სოფია კობახიძე.

საქმის დასახელება: ლევან მალანია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ.

დავის საგანი: საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 119-ე მუხლის მე-5 ნაწილის კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველ წინადადებასთან მიმართებით.

I
აღწერილობითი ნაწილი

1. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2025 წლის 30 ოქტომბერს კონსტიტუციური სარჩელით (რეგისტრაციის №1909) მომართა ლევან მალანიამ. №1909 კონსტიტუციური სარჩელი საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე კოლეგიას, არსებითად განსახილველად მიღების საკითხის გადასაწყვეტად, გადმოეცა 2025 წლის 30 ოქტომბერს. №1909 კონსტიტუციური სარჩელის თაობაზე, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს მეორე კოლეგიის განმწესრიგებელი სხდომა, ზეპირი მოსმენის გარეშე, გაიმართა 2025 წლის 28 ნოემბერს.

2. №1909 კონსტიტუციურ სარჩელში საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსადმი მომართვის სამართლებრივ საფუძვლებად მითითებულია: საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის პირველი პუნქტი და მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი; „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტი, 31-ე მუხლი, 31¹ მუხლი და 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტი.

3. საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 119-ე მუხლის მე-5 ნაწილის შესაბამისად, ერთი მხრივ, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევად ცხადდება იმ სატრანსპორტო საშუალების მართვა, რომელიც თვითნებურად არის გადაკეთებული (გადაკეთებულია საწვავის ავზი, ძარა, მაყუჩი ან დაყენებულია ბუნებრივი აირის სისტემა ან სხვაგვარადაა შეცვლილი სატრანსპორტო საშუალების კონსტრუქცია და იგი არ შეესაბამება საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებს ან/და ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტებს), ხოლო, მეორე მხრივ, აღნიშნული ქმედებისათვის განსაზღვრულია ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის ზომა ჯარიმის სახით, 200 ლარის ოდენობით.

4. საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველი წინადადების თანახმად, „არავინ აგებს პასუხს ქმედებისათვის, რომელიც მისი ჩადენის დროს სამართალდარღვევად არ ითვლებოდა“.

5. №1909 კონსტიტუციური სარჩელის ავტორის პოზიციით, სადავო სამართალდარღვევის შემადგენლობიდან გამომდინარე, შეუძლებელია ტერმინის – „თვითნებურად გადაკეთებულის“ – შინაარსის განსაზღვრა იმდაგვარად, რომ გამოირიცხოს სამართალშემფარდებლის მხრიდან, ქმედების შემადგენლობის ახალი ნიშნების დადგენის/შექმნის შესაძლებლობა. მოსარჩელის არგუმენტაციით, ზემოაღნიშნული ტერმინის განმარტება იძლევა სადავო ნორმის ზედმეტად ფართო და გაუმართლებელი გამოყენების შესაძლებლობას. კერძოდ, სადავო ნორმაში გამოყენებული სიტყვათა შეთანხმება – „იგი არ შეესაბამება საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებს ან/და ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტებს“ და კავშირით ებმის მხოლოდ „სატრანსპორტო საშუალების კონსტრუქციის სხვაგვარ ცვლილებას“, რაც ქმნის იმგვარ ასოციაციას, რომ ამ უკანასკნელის გარდა, სხვა დანარჩენის – საწვავის ავზის/ძარის/მაყუჩის გადაკეთების ან ბუნებრივი აირის სისტემის დაყენების შემთხვევაში, თუნდაც ისინი შეესაბამებოდნენ საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების მოთხოვნებს ან/და ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტებს, სატრანსპორტო საშუალება მაინც „თვითნებურ გადაკეთებულად“ ჩაითვლება. მოსარჩელის მითითებით, ამგვარი განმარტება უსამართლოდ შექმნის სამართალდარღვევის შემადგენლობას.

6. მოსარჩელე მხარე ყურადღებას ამახვილებს სადავო ნორმაში მითითებულ ტერმინზე – „თვითნებურად გადაკეთებული“ და აღნიშნავს, რომ უპასუხოდ რჩება იმგვარი საკითხები, როგორებიცაა: თუ როდის არის სატრანსპორტო საშუალების გადაკეთება თვითნებური; არის თუ არა გადაკეთება თვითნებური მაშინ, როდესაც სატრანსპორტო საშუალება გადაკეთებულია შესაბამის სერტიფიცირებულ სერვისცენტრში; რა იგულისხმება სატრანსპორტო საშუალების კონსტრუქციაში; რას გულისხმობს ტერმინები – „სხვაგვარად სახეშეცვლილი“ და „ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტი“; როგორ მოწმდება საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებთან ან/და ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტებთან „შესაბამისობა“ სამართალშემფარდებლის შეხედულებით, თუ სხვა ორგანოს მიერ.

7. მოსარჩელის განმარტებით, ზემოაღნიშნულ საკითხებზე ერთმნიშვნელოვანი პასუხების არარსებობა, ერთი მხრივ, მიუთითებს სამართალშემფარდებლის მხრიდან, სადავო ნორმის ზედმეტად ფართო შინაარსით, მათ შორის, ბოროტად გამოყენების შესაძლებლობაზე, მეორე მხრივ კი, მოქალაქეს უზღუდავს შესაძლებლობას, ზუსტად განსაზღვროს, დააკისრებენ თუ არა მას პასუხისმგებლობას კონკრეტული ქმედებისათვის.

8. ყოველივე ზემოაღნიშნულზე დაყრდნობით, მოსარჩელე მიიჩნევს, რომ სადავოდ გამხდარი ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმა არ არის განჭვრეტადი, რის გამოც არღვევს საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველ წინადადებას.

9. მოსარჩელე მხარე, საკუთარი არგუმენტაციის გასამყარებლად, მიუთითებს საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პრაქტიკაზე.

II
სამოტივაციო ნაწილი

1. კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მისაღებად აუცილებელია, იგი აკმაყოფილებდეს საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილ მოთხოვნებს. „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, კონსტიტუციური სარჩელი ან კონსტიტუციური წარდგინება დასაბუთებული უნდა იყოს. ამავე კანონის 31¹ მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით კი, განისაზღვრება საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსათვის იმ მტკიცებულებათა წარდგენის ვალდებულება, რომელიც ადასტურებს სარჩელის საფუძვლიანობას. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დადგენილი პრაქტიკის შესაბამისად, „კონსტიტუციური სარჩელის დასაბუთებულად მიჩნევისათვის აუცილებელია, რომ მასში მოცემული დასაბუთება შინაარსობრივად შეეხებოდეს სადავო ნორმას“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2007 წლის 5 აპრილის №2/3/412 განჩინება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქეები - შალვა ნათელაშვილი და გიორგი გუგავა საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-9). ამავდროულად, „კონსტიტუციური სარჩელის არსებითად განსახილველად მიღებისათვის აუცილებელია, მასში გამოკვეთილი იყოს აშკარა და ცხადი შინაარსობრივი მიმართება სადავო ნორმასა და კონსტიტუციის იმ დებულებებს შორის, რომლებთან დაკავშირებითაც მოსარჩელე მოითხოვს სადავო ნორმების არაკონსტიტუციურად ცნობას“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2009 წლის 10 ნოემბრის №1/3/469 განჩინება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქე კახაბერ კობერიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-1). წინააღმდეგ შემთხვევაში, კონსტიტუციური სარჩელი მიიჩნევა დაუსაბუთებლად და არ მიიღება არსებითად განსახილველად.

2. მოსარჩელე მხარე სადავოდ ხდის, მათ შორის, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 119-ე მუხლის მე-5 ნაწილით განსაზღვრულ ადმინისტრაციულ სახდელს. კერძოდ, სადავო ნორმით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ჩადენა იწვევს დაჯარიმებას 200 ლარის ოდენობით.

3. კონსტიტუციურ სარჩელში სადავო ნორმის არაკონსტიტუციურობის წარმოსაჩენად, მოსარჩელე მხარე მიუთითებს იმაზე, რომ სადავო ნორმა ვერ პასუხობს განჭვრეტადობის მოთხოვნებს, რაც სადავო ნორმის ზედმეტად ფართო და გაუმართლებელი გამოყენების შესაძლებლობას იძლევა. აღნიშნული არგუმენტაციის მიღმა, მოსარჩელე მხარეს არ წარმოუდგენია დასაბუთება, თუ რაში გამოიხატება სადავო ნორმით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული სახდელის არაპროპორციულობა და, შესაბამისად, რა იწვევს მის არაკონსტიტუციურობას. ამდენად, აღნიშნულ ნაწილში მოსარჩელე მხარის სასარჩელო მოთხოვნა დაუსაბუთებელია.

4. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, №1909 კონსტიტუციური სარჩელი სასარჩელო მოთხოვნის იმ ნაწილში, რომელიც შეეხება საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 119-ე მუხლის მე-5 ნაწილის სიტყვების – „გამოიწვევს დაჯარიმებას 200 ლარის ოდენობით“ კონსტიტუციურობას, საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველ წინადადებასთან მიმართებით, დაუსაბუთებელია და არ უნდა იქნეს მიღებული არსებითად განსახილველად „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31¹ მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტისა და 31³ მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის საფუძველზე.

5. №1909 კონსტიტუციური სარჩელით, ასევე სადავოდაა გამხდარი საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 119-ე მუხლის მე-5 ნაწილით განსაზღვრული ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის შემადგენლობის კონსტიტუციურობა საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველ წინადადებასთან მიმართებით.

6. როგორც აღინიშნა, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 119-ე მუხლის მე-5 ნაწილი ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევად აცხადებს იმ სატრანსპორტო საშუალების მართვას, რომელიც თვითნებურად არის გადაკეთებული (გადაკეთებულია საწვავის ავზი, ძარა, მაყუჩი ან დაყენებულია ბუნებრივი აირის სისტემა ან სხვაგვარადაა შეცვლილი სატრანსპორტო საშუალების კონსტრუქცია და იგი არ შეესაბამება საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებს ან/და ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტებს). მოსარჩელე მხარის არგუმენტაციით, შეუძლებელია ტერმინის – „თვითნებურად გადაკეთებული“ – შინაარსის განსაზღვრა იმდაგვარად, რომ გამოირიცხოს სამართალშემფარდებლის მხრიდან, ქმედების შემადგენლობის ახალი ნიშნების დადგენის/შექმნის შესაძლებლობა.

7. საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველი წინადადების თანახმად, არავინ აგებს პასუხს ქმედებისათვის, რომელიც მისი ჩადენის დროს სამართალდარღვევად არ ითვლებოდა. აღნიშნული კონსტიტუციური დებულების ერთ-ერთ უმთავრეს მოთხოვნას წარმოადგენს პასუხისმგებლობის დამდგენი კანონის განჭვრეტადობა. დასახელებული კონსტიტუციური გარანტია სახელმწიფო ხელისუფლებას აკისრებს იმგვარი ნორმატიული სივრცის შექმნის ვალდებულებას, რომლის ფარგლებშიც, სამართლებრივი ნორმის ადრესატს „ექნება შესაძლებლობა, მართებულად აღიქვას მისგან მომდინარე მოთხოვნები, აკრძალული ქმედების შინაარსი და ფარგლები, ისევე, როგორც შესაბამისი სამართალდარღვევისათვის მოსალოდნელი შედეგები“ (საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2024 წლის 27 დეკემბრის №2/11/1619 განჩინება საქმეზე „სალომე ზეინკლიშვილი, მარიამ ტაგანაშვილი, ანა ნაკანი და სხვები საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-31).

8. ხაზგასასმელია, რომ საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს პრაქტიკა არ გამორიცხავს საკანონმდებლო ორგანოს მიერ პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმების ზოგადი და ინტერპრეტირებადი ან/და ტექნიკური ტერმინების, ისევე, როგორც კომპლექსური ფორმულირებების გზით, ჩამოყალიბებას. საკანონმდებლო ორგანოს არ მოეთხოვება პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმების კონკრეტიკის აბსოლუტური ხარისხით შემუშავება. ამგვარი მიდგომა ეფუძნება იმ გარემოებას, რომ პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმები ურთიერთობათა საკმაოდ ფართო, წინასწარ არაიდენტიფიცირებადი, ცვალებადი და დინამიკური სპექტრის მიმართ ან/და ტექნიკურ და სპეციფიკურ სფეროში ურთიერთობების მოსაწესრიგებლად გამოიყენება (იხ., საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2021 წლის 15 ივლისის №2/1/1289 გადაწყვეტილება საქმეზე „გიორგი ბერუაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-11).

9. როგორც უკვე აღინიშნა, მოსარჩელე მხარე სადავო ნორმის არაგანჭვრეტადობის ძირითად არგუმენტად მიუთითებს ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის შემადგენლობის ფორმულირებისას გამოყენებული ტერმინების ბუნდოვანებაზე. კერძოდ, მოსარჩელე განმარტავს, რომ ტერმინის შინაარსიდან – „თვითნებურად გადაკეთებული“ ცხადი არ არის იმგვარი საკითხები, როგორებიცაა: როდის არის სატრანსპორტო საშუალების გადაკეთება თვითნებური; არის თუ არა გადაკეთება თვითნებური მაშინ, როდესაც სატრანსპორტო საშუალება გადაკეთებულია შესაბამის სერტიფიცირებულ სერვისცენტრში; რა იგულისხმება სატრანსპორტო საშუალების კონსტრუქციაში; რას გულისხმობს ტერმინები – „სხვაგვარად სახეშეცვლილი“ და „ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტი“; როგორ მოწმდება საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებთან ან/და ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტებთან „შესაბამისობა“ – სამართალშემფარდებლის შეხედულებით, თუ სხვა ორგანოს მიერ.

10. როგორც აღინიშნა, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დამკვიდრებული პრაქტიკის შესაბამისად, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით გათვალისწინებული სამართალდარღვევის შემადგენლობის ფორმულირებისას, ზოგადი და ინტერპრეტირებადი ან/და ტექნიკური ტერმინების გამოყენება per se საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველი წინადადების მოთხოვნებთან შეუთავსებელი არ არის. განჭვრეტადობის კონსტიტუციური სტანდარტი დაკმაყოფილდება იმ შემთხვევაშიც, თუ ნორმის ადრესატს შეუძლია სამართლებრივი შედეგების განჭვრეტა, მათ შორის, იურისტებისა და დარგის სპეციალისტების დახმარებით (იხ., საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2024 წლის 7 ივნისის №3/1/740,764 გადაწყვეტილება საქმეზე „გიორგი უგულავა, ნუგზარ კაიშაური, დავით წიფურია, გიზო ღლონტი, გიორგი ლობჟანიძე და არჩილ ალავიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-35). ამ კონტექსტში, გასათვალისწინებელია, რომ სადავო ადმინისტრაციული სამართალდარღვევა მიემართება თვითნებურად გადაკეთებული სატრანსპორტო საშუალების მართვის სანქცირებას. თავის მხრივ, აღნიშნული წარმოადგენს სპეციფიკურ, ტექნიკურ სფეროს და, შესაბამისად, სამართალდარღვევის შემადგენლობის ფორმულირებისას აუცდენელია ამ სფეროსათვის დამახასიათებელი ტექნიკური ტერმინოლოგიის გამოყენება. ამ თვალსაზრისით, უშუალოდ სადავო ნორმის ფორმულირებიდან არ იკვეთება, რომ მოსარჩელის მიერ მითითებული ტერმინები ხასიათდება იმგვარი ბუნდოვანებით, რომ ნორმის ადრესატს არ შეუძლია სამართალდარღვევის შინაარსის, სამართლებრივი შედეგების განჭვრეტა, მათ შორის, იურისტებისა და დარგის სპეციალისტების დახმარებით.

11. ამასთან, პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმების განმარტების, სამართლის შეფარდების პროცესში განსაკუთრებული როლი საერთო სასამართლოებს ეკისრებათ (იხ., საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2013 წლის 14 მაისის №2/2/516,542 გადაწყვეტილება საქმეზე „საქართველოს მოქალაქეები – ალექსანდრე ბარამიძე, ლაშა ტუღუში, ვახტანგ ხმალაძე და ვახტანგ მაისაია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-36). სწორედ საერთო სასამართლოთა ექსკლუზიურ კონსტიტუციურ კომპეტენციას წარმოადგენს სამართლის ნორმის ფაქტობრივი გარემოებისადმი მისადაგება და სამართლის პრაქტიკაში აღსრულება. ამ თვალსაზრისით, სასამართლო პრაქტიკაში ნორმის ერთგვაროვანი განმარტება და გამოყენება ნორმის შინაარსის განჭვრეტადობის უმთავრესი ინდიკატორია (იხ., საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2025 წლის 28 მაისის №2/6/1824 განჩინება საქმეზე „რომან ზანთარაია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-25).

12. საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დადგენილი პრაქტიკით, პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმების ზოგადი ფორმულირებით შემუშავება არაკონსტიტუციურია ისეთ შემთხვევებში, როდესაც მათ შინაარსთან და განმარტება-გამოყენებასთან დაკავშირებით: (ა) არსებობს საერთო სასამართლოების განსხვავებული/ურთიერთსაწინააღმდეგო პრაქტიკა; (ბ) საერთო სასამართლოების პრაქტიკის ცვლილების შედეგად, სამართლის ნორმის ახლად ჩამოყალიბებული ნორმატიული შინაარსი გავრცელდება ამ განმარტებამდე ჩადენილ ქმედებებზე ან/და (გ) პირისათვის პასუხისმგებლობის დაკისრება, სადავო ნორმის ზედმეტად ფართო, წინასწარ განუსაზღვრელი განმარტების შედეგია (იხ., საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2021 წლის 15 ივლისის №2/1/1289 გადაწყვეტილება საქმეზე „გიორგი ბერუაშვილი საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-23). ხოლო იმ შემთხვევაში, როდესაც პასუხისმგებლობის დამდგენი ნორმის განმარტება/გამოყენებასთან დაკავშირებით არ არსებობს საერთო სასამართლო პრაქტიკა, ნორმის განჭვრეტადობის პრობლემის წარმოსაჩენად უნდა გამოიკვეთოს, რომ სახეზეა მისი არაგანჭვრეტადი შინაარსით ავტორიტეტული განმარტების/გამოყენების ფაქტი (იხ., საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს 2024 წლის 7 ივნისის №3/1/740,764 გადაწყვეტილება საქმეზე „გიორგი უგულავა, ნუგზარ კაიშაური, დავით წიფურია, გიზო ღლონტი, გიორგი ლობჟანიძე და არჩილ ალავიძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“, II-36).

13. განსახილველ შემთხვევაში, სადავო ნორმაში გამოყენებული ტერმინების არაგანჭვრეტადობაზე ბლანკეტური მითითების მიღმა, მოსარჩელე მხარეს არ დაუსაბუთებია, რომ სადავო ნორმასთან/მის რომელიმე ნორმატიულ შინაარსთან მიმართებით, არსებობს საერთო სასამართლოების განსხვავებული/ურთიერთსაწინააღმდეგო პრაქტიკა. ასევე არ გამოკვეთილა საერთო სასამართლოების პრაქტიკის ცვლილების შედეგად, სადავო ნორმის ახლად ჩამოყალიბებული ნორმატიული შინაარსის გავრცელების შემთხვევა ამგვარ განმარტებამდე ჩადენილ ქმედებებზე. მოსარჩელე მხარეს არც ის წარმოუჩენია, რომ მისთვის პასუხისმგებლობის დაკისრება ხდება სადავო ნორმის ზედმეტად ფართო, წინასწარ განუსაზღვრელი განმარტების შედეგად. იმავდროულად, მოსარჩელე მხარე არ მიუთითებს ნორმის არაგანჭვრეტადი შინაარსით ავტორიტეტული განმარტების ან გამოყენების ფაქტზე და არ მოჰყავს ამის დამადასტურებელი მტკიცებულებები. ამ კონტექსტში, მოსარჩელე მხარის არგუმენტაცია, ფაქტობრივად, ეფუძნება სადავო ნორმის არაგანჭვრეტადი შინაარსით შესაძლო გამოყენებას, რაც, როგორც აღინიშნა, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს დადგენილი პრაქტიკით, სადავო ნორმის განჭვრეტადობის პრობლემის იდენტიფიცირებისათვის რელევანტურ არგუმენტს არ წარმოადგენს.

14. ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ №1909 კონსტიტუციური სარჩელი, სასარჩელო მოთხოვნის იმ ნაწილში, რომელიც შეეხება საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 119-ე მუხლის მე-5 ნაწილის სიტყვების „იმ სატრანსპორტო საშუალების მართვა, რომელიც თვითნებურად არის გადაკეთებული (გადაკეთებულია საწვავის ავზი, ძარა, მაყუჩი, ან დაყენებულია ბუნებრივი აირის სისტემა, ან სხვაგვარადაა შეცვლილი სატრანსპორტო საშუალების კონსტრუქცია და იგი არ შეესაბამება საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების უზრუნველყოფის მოთხოვნებს ან/და ქარხანა-დამამზადებლის სტანდარტებს)“ კონსტიტუციურობას საქართველოს კონსტიტუციის 31-ე მუხლის მე-9 პუნქტის პირველ წინადადებასთან მიმართებით, ასევე დაუსაბუთებელია და არ უნდა იქნეს მიღებული არსებითად განსახილველად, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 31¹ მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტისა და 31³ მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის საფუძველზე.

III
სარეზოლუციო ნაწილი

საქართველოს კონსტიტუციის მე-60 მუხლის მე-4 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის, „საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-19 მუხლის პირველი პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტის, 21-ე მუხლის მე-2 პუნქტის, 27¹ მუხლის მე-2 პუნქტის, 31-ე მუხლის, 31¹ მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტების, 31² მუხლის მე-8 პუნქტის, 31³ მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის, 31⁵ მუხლის პირველი, მე-3, მე-4 და მე-7 პუნქტების, 31⁶ მუხლის მე-2 პუნქტის, 39-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტისა და 43-ე მუხლის საფუძველზე,

საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლო
ა დ გ ე ნ ს:

1. არ იქნეს მიღებული არსებითად განსახილველად №1909 კონსტიტუციური სარჩელი („ლევან მალანია საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“).

2. განჩინება საბოლოოა და გასაჩივრებას ან გადასინჯვას არ ექვემდებარება.

3. განჩინება გამოქვეყნდეს საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს ვებგვერდზე 15 დღის ვადაში, გაეგზავნოს მხარეებს და „საქართველოს საკანონმდებლო მაცნეს“.

კოლეგიის შემადგენლობა:

მანანა კობახიძე

გიორგი მოდებაძე

თეიმურაზ ტუღუში